Las Vegas
Daar zijn we weer, deze keer met onze belevenissen in Las Vegas. Wat kan ik zeggen over Vegas? De mensen die er zijn geweest hoef ik het niet uit te leggen en de mensen die er niet zijn geweest kan ik het niet uitleggen! Maar voor ons bestond Vegas ten eerste uit twee leuke ontmoetingen met Anette's neef Morten en zijn vrouw Stella en hun drie kinderen Patrick, Michelle en Malou. Zowel op donderdagavond als op zondagavond brachten we samen met hen enige tijd door en het was vooral voor de kinderen heerlijk eens met iemand anders te praten en te spelen dan hun ouders of broer respectievelijk zus. Morten en Stella zijn vijf weken op vakantie in de regio en waren toevallig dezelfde periode in Las Vegas, dus dat kwam goed uit. Vegas was voor ons ook een heerlijke tijd met Marc, Nils zijn studievriend, en zijn vrouw Rosana. Zij waren speciaal uit Chicago (eigenlijk St. Louis, waar ze op dit moment werken) naar Las Vegas komen vliegen en we hebben met hen vrijdag, zaterdag en zondagochtend doorgebracht. Marc werd al gauw Jespers nieuwe 'beste vriend' en Simone stortte zich op Rosana. Zoveel aandacht als ze nu kregen hadden ze de afgelopen weken niet gehad, dus daar werd gretig gebruik van gemaakt. En het was leuk om te zien dat Simone best heel goed kon verstaan wat Rosana in het Engels zei en ook haar eerste Engelse woorden sprak tegen haar. En voor wie Jesper een beetje kent, die weet hoe Jesper omgaat met zijn 'beste vrienden'. Hij heeft in ieder geval heel wat bij Marc op zijn schouders gezeten, als hij weer eens te moe was om zelf te lopen! Daarnaast waren Marc en Rosana al verschillende malen in Las Vegas geweest en konden ons dus een beetje wegwijs maken. Las Vegas was verder voor ons een bezoek aan de piratenshow van Treasure Island, die grote indruk op Simone, Jesper en zelfs Tim maakte. Het was verder een wandeling door de hotels Venetian en Paris, waar beide steden prachtig zijn nagebouwd, inclusief San Marco-plein, een indoor-gracht met gondels en zingende gondeliers, en ook de Eiffeltoren, creperies en wat al niet meer. Het was natuurlijk ook een blik op al die speelautomaten, pokertafels, roulette-tafels en vooral al die mensen die er gebruik van maakten. Wij zullen nooit van die grote gokkers worden, maar hadden eigenlijk graag van de gelegenheid gebruik gemaakt om een paar dollar in te zetten voor 'het gevoel' en om even de vakantie terug te verdienen, maar kinderen zijn absoluut verboden bij de speelautomaten, dus daar ging de lol wel vanaf en dus hielden we ons geld in de zak. Las Vegas bestond voor ons ook uit twee heerlijke bezoekjes aan het zwembad van The Mirage, waar Marc en Rosana verbleven en zij konden ons dus naar binnen loodsen. The Mirage had ook een kleine dierentuin, waar we dolfijnen, leeuwen, tijgers en alpaca's zagen. Las Vegas was voor ons ook een bezoek aan de Adventure Dome van Hotel Circus Circus, een indoor kermis, inclusief achtbaan met twee loopings, waterbaan, 4D-films, botsauto's, draaimolen en honderd andere attracties. Vegas was voor ons ook de enorme drukte aan mensen, in grote tegenstelling tot wat we tot nu toe op onze vakantie hebben meegemaakt. En dan de warmte: overdag steeds boven de veertig graden. Gelukkig niet zo'n heel hoge vochtigheidsgraad, maar toch. Het waren ook onze eerste dagen waar ook 's nachts de airconditioning aan moest in de camper, want 's nachts was het nog altijd zo'n 30 graden. Maar als je overdag ergens een hotel binnenkwam, dan was het soms weer te koud, zo goed werden de hotels door de airconditioning bestuurd. Al met al hebben we verschillende hotels aan de Strip bezocht, maar je kunt hier zonder problemen nog heel wat tijd doorbrengen, zelfs nog zonder tijd aan gokken te besteden. Maar voor ons was drie dagen prima.
Inmiddels zijn we naar Los Angeles gereden, waar het gelukkig een graad of acht minder warm is. Morgen gaan we naar Disneyland!
Her er vi igen, denne gang med vores oplevelser fra Las Vegas. Hvad kan vi sige om Vegas? Dem som har været her behøver jeg ikke at forklare det og dem, som ikke har været her, kan jeg ikke forklare det! Men for os bestod Vegas først og fremmest af to dejlige møder med Anette's fætter Morten og hans kone Stella og deres tre børn Patrick, Michelle og Malou. Både torsdag aften og søndag aften var vi sammen med dem, og det var især dejligt for børnene at snakke og lege med andre end deres forældre og bror eller søster. Morten og Stella er på ferie i området i fem uger og var tilfældigvis i Vegas i den samme periode som os, så det var dejligt. Vegas var for os også et dejligt gensyn med Marc, Nils' studiekammerat, og hans kone Rosana. De var specielt for os kommet med flyveren fra Chicago (egentlig St. Louis, hvor de på nuværende tidspunkt arbejder) til Las Vegas, og vi var sammen med dem fredag, lørdag og søndag formiddag. Marc blev hurtigt Jespers nye 'bedste ven' og Simone nød Rosana's selskab. Så meget opmærksomhed, som de fik nu, havde de ikke fået i de seneste par uger, så det udnyttede de, så meget de kunne. Det var sjovt at se, at Simone godt kunne forstå det meste, som Rosana sagde på engelsk, og Simone talte også de første engelske ord til hende. Og for dem, som kender Jesper en lille smule, ved de hvordan Jesper håndterer sine 'bedste venner'. Han har i hvert fald brugt en del tid på Marcs skuldre, når han igen var for træt til at gå! Desuden havde Marc og Rosana været i Vegas et par gange før, så de kunne lede os lidt rundt. Las Vegas var for os også et besøg til Treasure Islands piratshow, hvilket gjorde stort indtryk på Simone, Jesper og faktisk også Tim. Det var derudover en vandretur gennem hotellerne Venetian og Paris, hvor begge byer er genopbygget, inklusiv San-Marco pladsen, en indendørs kanal med gondoler og syngende gondol-førere, og også Eiffeltårnet, creperier og meget mere. Så var Vegas et blik på alle spille-maskiner, pokerborde, rouletteborde, og især alle de mennesker, som bruger dem. Vi bliver nok aldrig de store gamblere, men vi ville egentligt gerne have benyttet lejligheden til at satse et par dollars for 'fornemmelsen' og for lige at vinde ferien tilbage, men børn er absolut forbudt ved spillemaskinerne, så det var ikke så sjovt længere, og vi beholdte pengene i lommen. Las Vegas var for os også to dejlige besøg ved svømmingpoolen ved The Mirage, hvor Marc og Rosana boede, så de kunne tage os med ind til poolen. The Mirage har også en lille zoologisk have, hvor vi så delfiner, løver, tigre og alpaca'er. Vegas var et besøg til The Adventure Dome i Hotel Circus Circus, et indendørs tivoli, inklusiv rutsjebane med to loops, vandrutsjebane, 4D-film, radiobiler, karrusel og hundrede andre attraktioner. Vegas var også et mylder af mennesker, i stor modsætning til hvad vi var vant til indtil videre på vores ferie. Og så var der varmen: om dagen altid over 40 grader. Heldigvis ikke den store fugtighed, men alligevel. Vi oplevede også de første dage, at vores airconditioning var tændt om natten i autocamperen, da det stadigvæk var over 30 grader varmt. Men når man om dagen kom ind i et hotel, så var det nogle gange for koldt igen på grund af airconditioning indenfor. Alt i alt har vi besøgt flere hoteller på The Strip, men uden problemer kan man bruge meget mere tid her, også uden at bruge tid til at gamble. Men for os var tre dage nok.
Vi er nu kørt til Los Angeles igen, hvor det heldigvis er cirka otte grader mindre varmt. I morgen tager vi til Disneyland!
Death Valley National Park and Pahrump
Zo, daar zijn we weer. Het is inmiddels woensdag en we zitten nog steeds op dezelfde mooie camping in Pahrump. Het was eigenlijk onze bedoeling om naar Death Valley te gaan en daar te camperen, maar door de hitte en de reputatie van Death Valley als warmste plek van de Verenigde Staten zijn we gisteren wel naar Death Valley gereden en hebben daar een dagje rondgekeken, maar zijn we ook weer teruggereden naar onze camping in Pahrump, waar we vandaag nog een dagje rustig aan doen, voordat we morgen definitief doorrijden naar Las Vegas.
De camping is, zoals we eerder schreven, echt top. Zondag hebben we op de camping gebowld (zie de foto's), vandaag zijn Anette en Nils gemasseerd, echt luxe! Het zwembad is de mooiste dat we to nu toe hebben gezien en verder is er oog voor detail. Eigen afvalbak bij de camper, die meerdere keren per dag wordt geleegd, een soort van huisje bij de camper om in te eten, overal watervalletjes en visvijvertjes, etc. En dan de echt amerikaanse zaken: een putting green om te oefenen, een eigen huisje om voor huisdieren (geen idee wat die huisdieren daar moeten doen), een enorme fitnessruimte, you name it. Het is echt zonde dat hier niet meer gasten zijn. De (Duitse) eigenaar moet grijze haren krijgen dat hij zo weinig inkomsten krijgt, zijn investering moet zonder twijfel groot geweest zijn. Wat wel een nadeel is dat, zodra het donker wordt, dan komen de kakkerlakken tevoorschijn rond de camper en hoewel ze natuurlijk niets doen, maakt dat het wat minder fris. Maar 's ochtends zijn ze er niet meer. Verder hebben we hier wat nieuwe beesten gezien: een pad, konijnen en vleermuizen. Dat maakt onze verzameling gespotte dieren deze vakantie inmiddels redelijk omvattend.
Gisteren (dinsdag) zijn we dus naar Death Valley gereden. Volgens de informatie in het Visitor Center zou het 121 graden Fahrenheit worden (50 graden Celcius), dus het was een goede beslissing om niet te camperen. Maar de hitte betekent ook dat we goed rond kunnen rijden met de camper (met airco), maar buiten komen is een opgave! We krijgen gelukkig wel wat mee van Death Valley. Hoewel het de naam best eer aan doet heeft het park toch vele gezichten: er zijn zandduinen (zoals de woestijn er in stripverhalen uitziet), er zijn grote zoutvlaktes (waar het water is verdampt en het zout is achtergebleven), er zijn hoge bergen (de hoogste is 11.049 feet = 3.368 meter) en hele lage punten (de laagste van de Verenigde Staten: 282 feet = 86 meter onder zeeniveau), het heeft vulkanen en vulkanisch gesteente (vroeger werden er van die kristalstenen gewonnen), etcetera. We toeren een beetje tussen de verschillende bezienswaardigheden, maar omdat Death Valley National Park heel erg groot is, zijn er ook heel veel dingen die we niet kunnen zien. Daarnaast zijn er een paar trails in sommige canyons, maar de hitte maakt die onmogelijk, in ieder geval voor ons en de kinderen. En dan zijn er ook nog punten, waar je met een camper niet mag komen! Maar goed, er blijft genoeg over en we maken heel wat foto's!
Vandaag is het woensdag en is het wederom een ontspanningsdagje. Zoals gezegd zijn Anette en Nils gemasseerd vandaag en hebben we weer gezwommen. Morgen gaan we naar Vegas!
Her er vi igen. Det er onsdag i dag, og vi er stadigvæk på den samme flotte campingplads i Pahrump. Det var egentligt meningen, at vi skulle køre videre til Death Valley og finde en campingplads der, men på grund af varmen og Death Valley's ry for at være USA's varmeste sted, er kørte vi til Death Valley i går og kiggede lidt rundt, men vi kørte tilbage den samme dag igen til vores campingplads her i Pahrump. Her slapper vi af, før vi definitivt kører videre til Las Vegas i morgen.
Campingpladsen er, som vi har skrevet før, rigtigt flot. I mandags spillede vi bowling (se billederne), i dag er Anette og Nils blevet masseret, det er godt nok luksus! Svømmingpoolen er den flotteste vi har mødt indtil videre og der er mange flotte detaljer på campingpladsen. Vi har vores egen affaldsspand ved vores egen plads, som bliver tømt flere gange om dagen, vi har vores eget lille åbent hus til at spise i, overalt findes der vandfald og søer med fisk, osv. Også de typisk amerikanske mærkeligheder: en putting green til at øve sig i golf, et lille hus til gæsternes husdyr (ingen anelse hvad dyrene egentlig skal der), et kæmpe fitness rum, you name it. Det er virkeligt ærgeligt, at der ikke er flere gæster. Den tyske ejer får sikkert grå hår over, at han har så få indtægter, hans investering vil nok have været meget større. En ulempe ved denne plads er, så snart det bliver mørkt, så kommer kakerlakkerne omkring camperen, og selvom de selvfølgelig ikke gør noget, så er de ikke så 'lækre' at se på. Men om morgenen er de væk igen. Endvidere har vi set nogle nye dyr igen: en stor frø og flagermus. Det gør vores samling af spottede dyr i vores ferie efterhånden rimelig stor.
I går (tirsdag) kørte vi så til Death Valley. Ifølge informationen fra den lokale Visitors Center ville det blive 121 grader Fahrenheit (50 grader Celcius) i går, så det var nok den rigtige beslutning ikke at kampere her. Men varmen betyder også, at vi godt kan køre rundt med camperen (med airconditioning), men at komme udenfor camperen er en opgave. Vi ser heldigvis noget af Death Valley ved bare at køre rundt. Selvom navnet på parken ikke er helt forkert, har parken også mange forskellige ansigter: der findes sandklitter (som ørkenen ser ud i tegneserier), der findes store saltmarker (hvor vandet er fordampet og saltet er blevet), der er store bjerge (det største er 11.049 feet =3.368 meter) og meget lave punkter (det laveste punkt i USA: 282 feet = 86 meter under havniveau), der er vulkaner og vulkan sten (i gamle dage fandt de krystaler her), og så videre. Vi kører lidt igennem de forskellige seværdigheder, men fordi Death Valley National Park er meget stor, er der også mange ting, som vi ikke kan se. Dernæst er der nogle trails i nogle canyons, men varmen gør dette umuligt for os og vores børn. Og så er der også nogle steder, hvor vi ikke må komme med vores camper! Men der er nok tilbage og vi tager mange billeder!
I dag er det onsdag, og vi har igen haft en afslapningsdag. Som sagt er Anette og Nils blevet masseret i dag, og vi har selvfølgelig alle sammen også været ude og svømme. I morgen tager vi til Vegas!
De nationale parken in Utah
Zondag is onze eerste dag in Page en al snel besluiten we dat dit een rustig dagje wordt. Beetje inkopen doen, beetje zwemmen. Het tweede slaat meer aan bij de kinderen dan het eerste. Op weg naar een supermarkt komen we ook nog even bij een van de lokale trekpleisters: de Glen Canyon Dam: een ontzettende dam van het meer (Lake Powell) om elektriciteit op te wekken.
Op maandag maken we ons klaar voor een tochtje naar Upper Antilope Canyon. We weten niet precies wat we moeten verwachten, maar het schijnt een niet al te lange wandeltocht door of naar de lokale canyon (ja, er zijn hier veel meer canyons dan alleen de Grand Canyon) te zijn die ook de kinderen aan moeten kunnen. Vanaf het vertrekpunt rijden we eerst met een soort omgebouwde jeep met enorme vering door het mulle zand zo'n 10 minuten naar het begin van de canyon. Tot grote vreugde van Simone en Jesper, want we vliegen soms door de lucht als we weer door een kuil heenrijden. De canyon blijkt een soort grot te zijn, maar waar van boven het zonlicht naar binnenkomt. Indrukwekkend hoe de rotsen gevormd zijn door het water dat hier schijnbaar soms doorheen loopt en hoe het zonlicht door de rotsgewelven licht en donker doet afwisselen. Op onze tocht hebben we voor het eerst Tim in de rugdrager en die vindt het wel prima.
Teruggekomen op de camping wordt er eerst gezwommen. Simone heeft nog niet zo lang geleden het licht gezien tijdens de zwemles en waar eerst niet eens haar oren nat mochten worden, springt ze nu van de hoge duikplank. En hoewel ze nog niet echt fatsoenlijk kan zwemmen zonder bandjes gaan die echt niet meer om en is ze vastberaden om het echt te leren. Gek genoeg wil ze liever zwemmen met haar hoofd onder water! En Jesper vermaakt zich ook prima. Die krijgt een zwemband om en die spettert ook van links naar rechts.
Na het zwemmen staat er iets bijzonders op het programma: een bezoek aan de indianen. Na de interesse van Simone van een paar dagen geleden hebben we hier iets gevonden waar je over het leven van de lokale indianenstam (de Navajo-stam) te horen krijgt en daarnaast krijg je indianeneten en wordt er voor je gedanst. Vlak voordat we daar naartoe gaan verandert het weer opeens. Het begint ontzettend te waaien en er komen zelfs wat regendruppels. Als we naar boven kijken hangt er een grote zwarte wolk precies boven onze hoofden, terwijl het er overal omheen blauw is. Bij sommige windstoten staat de camper helemaal te shaken, bij anderen waait het zand om je oren. In de storm rijden we naar het indianendorp en twijfelen nog even of het wel wat wordt met dit weer. Maar even snel als hij gekomen is, gaat de wind ook weer liggen. Gelukkig maar, want de indianen en wij zijn er klaar voor. Er zijn niet zo veel bezoekers (naast ons nog een Amerikaanse familie) en de mensen van de stam maken er echt iets leuks van. We zien hun huizen (geen wigwams, maar van hout en steen), horen over hun geschiedenis, krijgen gebakken brood met salsa en bonen en de dansers zijn in vol ornaat. Als klap op de vuurpijl krijgen we allemaal een indianenketting mee naar huis. Het klinkt toeristisch en dat is het natuurlijk ook, maar het was absoluut de moeite waard.
Dinsdag vertrekken we weer uit Page en rijden Utah binnen. We rijden vandaag naar een bekend nationaal park: Bryce Canyon. Er zijn twee campings in het park die je niet kunt reserveren en omdat we willen voorkomen, dat we net als bij de Grand Canyon buiten het park een plaatsje moeten zoeken gaan we extra vroeg op pad. Maar als we rond lunchtijd aankomen zien we wel dat dat een overdreven gedachte was: er zijn nog maar weinig mensen op de camping en we kunnen zelf een goed plaatsje uitzoeken. Het wordt gaandeweg de dag wel drukker, maar de camping komt zeker niet vol. Het voordeel van zo'n camping in het park is dat het over het algemeen mooie plekken zijn (ook nu weer), maar elektriciteit en water zijn er niet, laat staan internet. Dat betekent ook geen film kijken, de batterijen zijn namelijk al op gegaan tijdens de reis hier naartoe.
's Avonds gaan we alvast kijken waarom dit park zo bekend is: vanwege de hoodoo's! Een prachtig schouwspel toont zich aan ons van roze, oranje en witte sculpturen, ontstaan door de erosie en bevriezing van water. Kijk zelf naar de foto's!
Overigens raken we meer en meer gewend aan ons leventje op de vierkante meter in de camper. We hebben vaste plaatsen gevonden voor ongeveer al onze spulletjes en ook wat vaste routines. Tim's spulletjes die regelmatig in- en uit elkaar moeten worden gezet (bed, stoel, kinderwagen) liggen vooraan in de bergruimte achterin de camper en ook het bed waar Anette en Nils slapen wordt gedurende de dag als opslagplaats gebruikt. Simone en Jesper slapen bovenin (boven de chauffeursstoel) en ook dat gaat (meestal) goed. We hebben een koelkast die wat te klein is (we kunnen eigenlijk maar één pak melk per keer kopen), een vriezer die wel groot genoeg is voor vlees voor later, een magnetron die alleen gebruikt wordt bij het opwarmen van Tim's melk, zoals gezegd een opbergruimte achter- en onderin de camper en gelukkig heel veel kastjes. Dan een gasfornuis, een afwasbak, een toilet en een douche. De douche hebben we pas één keer gebruikt, nadat Jesper in zijn bed had geplast (ook heel praktisch in zo'n camper), verder gebruiken we de douches op de camping, die zijn wat groter! Verder hebben we een tafeltje met aan beide kanten banken (voor vier personen) en een aparte stoel. Toch heel wat in zo'n camper en praktisch ingericht. We hebben overigens een kleine barbecue gekocht die we in Page voor het eerst gebruiken.
Voordat we op reis gingen hadden we een verwachting dat we rustig aan konden doen gedurende onze drie maanden, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat dat tot nu toe nog niet echt het geval is. Zoals jullie hebben gelezen hebben we al heel veel gedaan en gezien en vandaag (woensdag) is daar bepaald geen uitzondering op. Vandaag gaan we namelijk echt Bryce Canyon bekijken en we beginnen met een kleine wandeling (trail) net buiten het officiële deel van het park. Zo'n 0,8 mijl (1,3 km) naar de Mossy Cave (bemoste grot) en naar een kleine waterval. Mooi tochtje in de warmte, met wel wat steigen en dalen. Tim in de rugdrager bij Nils, de andere twee lopen prima mee. Op de terugweg nemen we de luxe om in de Subway net buiten het park te lunchen. Weer in het park hebben we onze zinnen gezet op nog een trail: de Navajo trail (inderdaad, van de indianen). Deze is 1,3 mijl (2,1 km), maar zal ons beneden in het dal brengen tussen de hoodoo's, die anderen alleen van boven bekijken. De tocht begint met vele paadjes in haarspeldbochten bijna loodrecht naar beneden, dat gaat nog wel. In totaal zullen we op dit toch maar kleine tochtje 164 meter dalen, maar omdat het een 'loop' is, ook weer stijgen. De tocht is inderdaad prachtig, maar als we vanaf halverwege weer moeten stijgen merken we wel hoe zwaar het is. Met name Jesper met zijn kleine beentjes en Nils (met Tim achterop) hebben het zwaar, maar we komen weer boven.
Of dit alles nog niet genoeg is gaan we 's avonds weer net buiten het park naar een rodeo! Helaas zijn de batterijen van het fototoestel op en blijken de oplaadbare batterijen niet goed opgeladen, dus geen foto's. Maar het is wel Amerikaans toerisme op zijn best! We beginnen met het volkslied en zien daarna jong en oud op wilde paarden, koeien, schapen en stieren (de meesten worden er inderdaad behoorlijk snel vanaf gegooid), er wordt met paarden een snelheidsparcours afgelegd en als laatste worden kleine koeien gevangen door cowboys op een paard met een lasso. Best grappig om te zien! Deze dag heeft heel wat energie uit onze kinderen gehaald, hoewel ze zich er prima doorheen hebben geslagen en er ook van hebben genoten (dat merken we aan alle verhalen over wat ze beleefd hebben). De eerste indicatie van het energie-verlies krijgen we als we na de rodeo voor de tweede keer die dag uit eten gaan en de kinderen een cowboy-buffet bestellen. Simone eet drie volle borden leeg (inclusief toetje) en Jesper twee borden. De tweede indicatie komt als de kinderen binnen no time in slaap vallen en de volgende ochtend erg lang blijven liggen!
Op donderdag vertrekken we weer uit Bryce Canyon, op weg naar een ander nationaal park: Zion National Park. Niet zo ver weg (140 kilometer) en ook hier vinden we een camping in het park, zonder electriciteit en water. Douches hebben we ook al in geen dagen gezien. De volgende camping zal er een met 'full hookup' zijn en we hebben ook een zwembad beloofd aan de kinderen. We hebben de komende tijd sowieso wat meer uitgestippeld, want vanaf volgende week donderdag tot en met maandag hebben we een camping in Las Vegas gereserveerd, waar we met Nils zijn studievriend Marc en zijn vrouw Rosana hebben afgesproken (die komen vliegen uit Chicago, waar ze wonen). Op 4 juli is het ook nog Independence Day. Na Las Vegas hebben we gereserveerd in Anaheim (LA), op de camping het dichtst bij Disneyland. Ook weer vier dagen. Maar nu zitten we dus in Zion. Het laatste stuk naar de camping is al door het park en is fantastisch. Heel anders weer dan Bryce, in dit geval grote bergtoppen en steile wegen naar beneden, waar de camping in het dal ligt. De camping heeft een klein riviertje waar zomaar gezwommen kan worden. Dat is een meevaller voor de kinderen!
Op vrijdag doen we het 's ochtends erg rustig aan en gaan rond het middaguur met een shuttlebus omhoog de bergen in. Dat gedeelte van Zion kan alleen via een shuttlebus bereikt worden, en in dit geval hebben we besloten de kinderwagen mee te nemen in plaats van de rugdrager voor Tim. Zion is een rivier en dal ingeklemd tussen enorme bergtoppen. Net als in Bryce lopen we wat kleine trails, in dit geval alleen die met een kinderwagen te doen zijn. Het is alweer behoorlijk warm vandaag, dus we maken de broodnodige stops en we drinken wat af.
Op vrijdagochtend worden we om zes uur gewekt door het gepiep van de koolmonoxide-meter! Na eerst alle deuren voor de zekerheid te hebben geopend komen we er achter dat het gepiep wordt veroorzaakt doordat de batterij bijna op is. En dat klopt, want na vier dagen zonder stroom is de batterij waarop de verschillende lichten in de camper, evenals de CO-meter, de gasmeter en de waterpomp lopen, bijna helemaal leeg. Ook onze gastank is bijna leeg, waarop koelkast, vriezer en natuurlijk het gasfornuis draaien. Het gepiep van de koolmonoxidemeter houdt vanzelf op, maar we zijn dus wel vroeg wakker om te vertrekken uit Zion National Park. Hier vandaan rijden we eerst naar een veelbelovende camping in Mesquite, op de grens van Arizona en Nevada. We hebben ze gisteren de hele dag proberen te bereiken, maar zonder succes. Als we eenmaal in Mesquite aankomen weten we waarom: de camping moet nog worden gebouwd! Waarom die dan wel in ons campingboek staat is ons een raadsel. Dan maar door naar onze alternatieve camping: in Overton, Nevada aan Lake Mead. Daar vinden we een plaatsje en vullen we ons water en gas aan en legen onze vuilwater-tanks. Maar het is wel weer 40 graden! Verder een rustig dagje: zwemmen, eten, zwemmen.
Op zondag besluiten we toch maar door te rijden. In Overton is het buiten de camper niet uit te houden en de camping is niet van dien aard dat er veel te doen is. Dus rijden we door naar wederom een veelbelovend resort in Pahrump tussen Las Vegas en Death Valley. Op de weg er naartoe rijden we door Las Vegas en snuiven alvast wat op van de stad, waar we later deze week terug zullen komen. Deze keer is het resort wel wat het belooft: mooie plaatsen, een prachtig zwembad met watervallen, een fitness-ruimte, bowlingbanen, etc. Er is maar één ding wat ontbreekt: gasten! Er zijn 200 plaatsen, maar er zijn er niet meer dan ongeveer tien bezet! Echt zonde, blijkbaar geen goed marktonderzoek gedaan. Maar wij vermaken ons prima in het zwembad!
Søndag er vores første dag i Page og hurtigt beslutter vi os for, at det bliver en afslapningsdag. Vi handler ind, vi svømmer. At svømme er mere attraktivt for børnene end at handle ind i øvrigt. På vej til et supermarked kommer vi forbi en af de lokale trækplastere: Glen Canyon Dam: en kæmpe dæmning for søen (Lake Powell) for at vinde elektricitet.
Om mandagen gør vi os klar til en tur til Upper Antilope Canyon. Vi ved ikke præcist hvad vi kan forvente, men det siges at være en ikke alt for lang vandretur gennem eller til den lokale canyon (ja, der er mange flere canyons end Grand Canyon), som også børnene skulle kunne klare. Fra startpunktet kører vi først 10 minutter med en ombygget jeep med kæmpe fjedre gennem det løse sand til starten af canyonen. Til stor fornøjelse for Simone og Jesper, da vi nogle gange flyver gennem luften når vi endnu en gang kører gennem et hul. Denne canyon viser sig at være en slags grotte, men sådan en hvor der kommer solskin igennem ovenfra. Imponerende hvordan klipperne er formet af vandet, hvilket tilsyneladende løber gennem klipperne en gang i mellem, og hvordan solskinnet mellem klipperne afveksler mørket og lyset. På vores tur har vi Tim for første gang i 'rygbæreren', og han synes, at det er helt fint. Da vi er tilbage på campingpladsen, går vi først ud og svømmer. Simone har for ikke så lang tid siden set lyset til svømning, og hvor hun først ikke en gang turde at få hendes ører og øjne under vandet, så hopper hun nu fra 3-meter vippen. Og selvom hun ikke kan svømme helt som man skal uden svømmearme, vil hun ikke have dem på mere, og hun har viljen til at lære det rigtigt nu. Mærkeligt nok svømmer hun hellere med hovedet under vandet! Og Jesper hygger sig også. Han har en badering om hans mave og han plasker sig frem fra venstre til højre.
Efter vi har svømmet, har vi et særligt program: vi skal besøge indianerne! Efter at Simone viste interesse for indianerne for et par dage siden, har vi fundet noget, hvor man kan høre om den lokale indianerstammes liv (Navajo-stammen), og dernæst får man indianermad og der vil blive danset. Kort før vi skal køre derhen skifter vejret pludseligt. Det begynder at blæse vildt, og der kommer faktisk nogle regndråber. Da vi kigger på himlen, hænger der en kæmpe sort sky direkte over vores hoved, mens det er helt blåt omkring. Ved nogle vindstød står camperen og ryster, ved andre blæser sandet om vores ører. Under stormen kører vi til indianerbyen, og vi tvivler faktisk en lille smule på, om det bliver til noget. Men lige så hurtigt som vinden kom, så er den også borte igen. Heldigvis, da indianerne er klar, er vi også klar. Der er ikke mange besøgende (bortset fra os er der kun en amerikansk familie) og folkene fra indianerstammen gør virkeligt deres bedste. Vi ser deres huse (ingen 'wigwams', men lavet af træ og sten), hører om deres historie, får bagt brød med salsa og bønner og deres dansere har deres bedste tøj på. Som afslutning får vi alle sammen en indianerhalskæde med hjem. Det lyder meget turistisk, og det er det selvfølgelig også, men det var virkeligt det hele værd.
Om tirsdagen forlader vi Page igen og kører ind i staten Utah. Vi kører i dag til en kendt national park: Bryce Canyon. Der er to campingpladser i parken, som man ikke kan reservere, og fordi vi vil undgå, at vi, ligesom ved Grand Canyon skal finde en plads udenfor parken, kører vi ekstra tidligt denne morgen. Men da vi ankommer omkring frokosttid kan vi godt se, at det var en 'overdreven' tanke: der er kun få mennesker på campingpladsen, og vi kan selv finde en god plads. Der bliver mere travlt i løbet af dagen, men campingpladsen bliver ikke helt fyldt. Fordelen ved sådan en campingplads er, at den typisk har flotte pladser (også nu), men der er ikke nogen elektricitet eller vand, og slet ikke internet. Det betyder også, at børnene ikke kan se film, da batterierne allerede er tømt på vej herhen. Om aftenen går vi allerede ud for at kigge på, hvorfor parken er så berømt: på grund af hoodoo'erne! En virkelig flot udsigt viser sig for os af lyserøde, orange og hvide skulpturer, opstået af erosi og frysning af vand. Kig selv på billederne!
I øvrigt vænner vi os mere og mere til vores liv på få kvadratmeter i camperen. Vi har fundet faste pladser til næsten alle vores ting og har også fundet nogle faste rutiner. Tims udstyr, som regelmæssigt skal tages fra hinanden og laves igen (seng, stol, barnevogn) ligger foran i opbevaringsrummet nede i camperen, og også sengen hvor Anette og Nils sover, bliver i løbet af dagen brugt som opbevaringssted. Simone og Jesper sover ovenpå (ovenover chaufførsædet), og også dette går godt. Vi har et køleskab, som er lidt for lille (vi kan typisk kun købe en flaske mælk ad gangen), en fryser, som er stor nok til kød til senere, en mikrobølgeovn, hvilken kun bliver brugt til opvarmning af Tims mælk, vi har som sagt et opbevaringsrum bagved og nedenunder i camperen og heldigvis mange skabe. Så har vi et gaskomfur, en vask, et toilet og et brusebad. Brusebadet har vi kun brugt en enkelt gang, efter at Jesper havde tisset i hans seng (meget praktisk i camperen), udover det bruger vi brusebadene på campingpladserne, de er lidt større! Desuden har vi et lille bord med bænke på begge sider (til 4 personer) og en seperat stol. Det er rimeligt meget i sådan en camper og meget praktisk indrettet. Vi har i øvrigt også købt en lille grill, som vi for første gang har brugt i Page.
Før vi begyndte vores rejse havde vi en forventning om, at vi kunne tage det meget roligt i vores tre måneder, men ærligt talt har det ikke været tilfældet endnu. Som I har kunnet læse, har vi allerede lavet rigtigt meget og i dag onsdag er ikke en undtagelse. I dag går vi hen og besøger Bryce Canyon, og vi begynder med en lille vandretur (trail) lige udenfor den officielle del af parken. Der er cirka 0,8 mil (1,3 km) til Mossy Cave (en grotte med mos) og til et lille vandfald. Flot tur i varmen, med nogle fine stigninger og nedstigninger. Tim i rygbæreren ved Nils, de andre to vandrer fint med. På vejen tilbage tager vi os den luksus at spise vores frokost i Subway lige udenfor parken. Igen i parken går vi efter endnu en trail: Navajo-trailen (rigtigt, fra indianerne). Denne er 1,3 mil lang (2,1 km), men fører os helt ned i dalen mellem hoodoo'erne, som andre kun ser ovenfra. Turen begynder med mange hårnålebugter næsten vertikalt ned, det går nok. I alt vil vi på denne lille trail dale 164 meter, men fordi det er et 'loop', bliver vi også nødt til at stige 164 meter igen. Turen er rigtig flot, men da vi er halvvejs, og vi begynder at stige igen, så mærker vi, hvor hård den er. Især Jesper med hans små ben og Nils (med Tim på hans ryg) har det hårdt, men vi kommer ovenpå igen.
Som om det ikke er nok for i dag, så tager vi om aftenen hen og ser rodeo udenfor parken. Desværre er batterierne i kameraet løbet tør og viser det sig, at de opladelige batterier som vi har købt, tilsyneladende ikke rigtigt er ladet op endnu så ingen billeder. Men det er amerikansk turisme på den bedste måde! Vi begynder med at synge nationalsangen og ser derefter unge og knap så unge cowboys på vilde heste, køer, får og tyre (de fleste bliver smidt af ret hurtigt), de afholder et kapløb på heste og til sidst bliver nogle små køer fanget af cowboys med lassoer. Meget sjovt at se på! Denne dag har tappet meget energi ud af vores børn, selvom de har klaret sig fint og også har nydt det (som vi kan mærke på alle de historier om, hvad de har oplevet). Den første indikering af energitabet kommer, da vi går ud og spiser på restaurant for anden gang denne dag, hvor børnene bestiller en cowboy-buffet. Simone spiser tre fulde tallerkener (inklusiv dessert) og Jesper spiser to fyldte tallerkener. Den anden indikering kommer, da børnene falder meget hurtigt i søvn og er meget svære at vække den næste morgen.
Om torsdagen forlader vi Bryce Canyon igen, på vej til en anden national park: Zion National Park. Ikke så langt væk (140 km) og også her finder vi en campingplads i parken uden elektricitet og vand. Vi har heller ikke set noget brusebad i flere dage. Den næste campingplads bliver en med 'full hookup', og vi har også lovet børnene en svømmingpool. Vi har i det hele taget lagt ruten lidt mere fast det næste stykke tid, idet vi fra næste torsdag til og med mandag har reserveret en plads på en campingplads i Las Vegas, hvor vi har aftalt at mødes med Nils' studiekammerat Marc og hans kone Rosana (som kommer og flyver fra Chicago, hvor de bor). Desuden håber vi på også at mødes med Anettes fætter Morten og familie, som er på ferie i USA. Den 4. juli har vi også Independence Day, en national dag. Efter Las Vegas har vi reserveret i Anaheim (LA), på en campingplads tættest på Disneyland. Fire dage igen. Men nu er vi i Zion. Det sidste stykke til campingpladsen er allerede i parken og er fantastisk. Igen meget forskelligt fra Bryce, i dette tilfælde store bjergtoppe og stejle veje nedad, hvor campingpladsen ligger i dalen. Campingpladsen har en lille flod, hvor man bare kan svømme. Det var en positiv overraskelse for børnene!
Om fredagen tager vi det roligt om morgenen og kører omkring tolvtiden opad ind i bjergene med en shuttle-bus. Denne del af Zion kan kun nåes med en shuttle-bus, og i vores tilfælde har vi besluttet at tage barnevognen med i stedet for rygbæreren til Tim. Zion er egentlig en flod og en dal klemmet ind mellem kæmpe bjerge. Lige som i Bryce går vi nogle små trails, men kun nogen, som kan gøres med en barnevogn. Det er rigtigt varmt igen i dag, så vi stopper, når det er nødvendigt og drikker meget.
Fredag morgen bliver vi vækket kl. 6 af bippene af vores kulmonoxide-måler! Efter vi først har åbnet alle døre for en sikkerheds skyld, viser det sig, at bippene bliver forårsaget af batteriet, som næsten er løbet tørt. Og det er rigtigt, at efter fire dage uden strøm, er batteriet, som forsyner forskellige lamper i camperen, ligesom CO-måleren, gasmåleren og vandpumpen, næsten helt tomt. Også vores gastank er næsten tom, som køleskabet, fryseren og selvfølgelig gaskomfuret bruger. Bippene af kulmonoxide-måleren stopper af sig selv, men så er vi i hvert fald tidligt vågne til at forlade Zion National Park igen. Herfra kører vi først til en meget lovende campingplads i Mesquite, på grænsen af Arizona og Nevada. Vi har prøvet at komme i kontakt med dem i går næsten hele dagen, men uden succes. Da vi endelig ankommer i Mesquite finder vi ud af hvorfor: campingpladsen er ikke bygget endnu! Hvorfor den er nævnt i vores campingbog, ved vi ikke. Så videre til vores alternative campingplads: i Overton, Nevada, ved Lake Mead. Der finder vi en plads og fylder vores vand og gas og tømmer vores brugtvandsbeholdere. Men der er 40 grader igen. Så vi har en afslappende dag igen: svømme, spise, svømme.
Om søndagen beslutter vi os alligevel for at køre videre. I Overton er det ikke til at holde ud udenfor camperen og selve campingpladsen holder os heller ikke i Overton. Så vi kører igen til et meget lovende resort i Pahrump mellem Las Vegas og Death Valley. På vejen derhen kører vi gennem Las Vegas, og snuser vi til noget af den by, vi vil komme tilbage til senere på ugen. Denne gang er resortet, hvad det har lovet at være: flotte pladser, et smukt svømmebassin med vandfald, et fitness-rum, bowling, osv. Der mangler kun en ting: gæster! Campingpladsen har 200 pladser, men ikke flere end 10 er i brug. Det er rigtigt synd, tilsyneladende ingen god markeds-undersøgelse. Men vi hygger os rigtigt meget i svømmingpoolen!
Bij en rondom Grand Canyon
Hallo allemaal,
Hier zijn we weer. Inmiddels zijn we aangekomen in Page op de grens van Arizona en Utah. Na ons hete verblijf in Bullhead City zijn we naar Grand Canyon National Park gereden, waar we helaas niet terecht konden op een van de campings in het park: alles vol. Ondanks dat het seizoen nog niet echt is begonnen en het ook niet eens weekend is, blijkt toch maar weer dat we overal moeten reserveren zodra we weten waar we naartoe willen gaan. Gelukkig was er net buiten het park een camping waar wel plaats was. En het belangrijkste verschil met Bullhead: warm, maar niet te warm. Slechts 35 graden, maar buiten zijn kan dus wel. Op vrijdag zijn we het park ingereden en de canyon bezocht. Sja, wat moet je zeggen over de Grand Canyon? Het is niet in woorden te schrijven en onze foto's laten ook niet zien wat je wel ziet als je er zelf bent. Het is inderdaad heel bijzonder: alsof je op een berg staat en heel ver naar beneden kunt kijken, maar dan kilometers lang en daarnaast zijn de berg- en rotsformaties spectaculair om naar te kijken. Beneden in het dal loopt de Colorado River, die we vanuit Grand Canyon Village, waar we zijn, helaas niet kunnen zien. Maar als we 's middags buiten het park in het IMAX-theater de film zien over de historie van de Grand Canyon, dan zien we de kracht van het water en de invloed daarop op de indianen die er duizenden jaren hebben geleefd en daarna de Spaanse ontdekkingsreizigers en weer later de cowboys. Anette en ik spreken af dat, mochten we ooit hier terugkomen, dan boeken we een rafting-trip om de canyon vanaf het water te beleven.
Het verhaal van de indianen in de film maakt grote indruk op Simone. We zullen de komende dagen eens kijken of we iets meer over de geschiedenis van de indianen, waarvan vele stammen in deze buurt zitten, kunnen vinden.
Op zaterdag rijden we het park weer uit, maar niet voordat we aan de oostkant nog een keer bij een uitzichtspunt stoppen (Desert View). Hier kunnen we de rivier wel zien. Van hier rijden we door naar het plaatsje Page, nog net in Arizona, maar aan de grens met Utah. Geen grootse plannen hier, maar het begin was goed met een heerlijke duik in het zwembad van de camping.
Nog even over mijn (Nils) ontstoken vinger: de dag na het bezoek aan dokter 'A', begint de buitenste de huid van de vinger eraf te komen, inclusief de bloeduitstorting. Ook is de pijn zo goed als weg, dus het ziet er goed uit. Nog een beetje rood omdat de huid een beetje dun is, maar het komt wel weer goed. Maak toch mijn antibiotica-kuurtjes maar af!
O ja, ook net gehoord dat het avontuur van Van Basten en zijn team alweer voorbij is. Hoeven we daar ook niet meer aan te denken!
Hej Allesammen
Her er vi igen. Nu er vi ankommet til Page ved grænsen af Arizona og Utah. Efter vores meget varme ophold i Bullhead City er vi kørt hen til Grand Canyon National Park, hvor vi desværre ikke kunne finde en plads på en af parkens campingpladser: alt optaget. Selvom sæsonen ikke rigtigt er begyndt endnu og det heller ikke er weekend, viser det sig, at vi generelt skal reservere så snart vi ved hvor vi skal køre hen. Heldigvis var der plads til os på en campingplads lige udenfor parken. Og den største forskel med Bullhead: varmt, men ikke for varmt. Kun 35 grader, så man kan godt være udenfor. Om fredagen kørte vi ind i parken og vi besøgte Grand Canyon. Hvad kan man sige om Grand Canyon? Det er ikke rigtigt muligt at beskrive i ord og vores billeder viser heller ikke hvad man kan se når man selv er der. Det er meget specielt: som om man står på et bjerg og kan se meget langt ned, men samtidigt mange kilometer efter hinanden, og desuden er bjerge- og klippeformationerne meget spektakulære at se på. Nede i dalen løber Colorado River, hvilket vi desværre ikke kunne se fra hvor vi stod i Grand Canyon Village. Men når vi om eftermiddagen, lige udenfor parken, så filmen om historien af Grand Canyon i et IMAX-teater, så mødte vi styrken af vandet og indflydelsen af vandet på indianerne, som har boet der i tusindvis af år, og derefter på de spanske oplevelsesrejsende og senere igen cowboys. Anette og Nils aftaler at, hvis vi nogensinde kommer tilbage her, så vil vi booke en raftingtur for at opleve canyon fra vandet.
Historien om indianerne gør stort indtryk på Simone. Vi skal nok de næste par dage prøve at finde noget mere om indianernes historie. Mange stammer bor i det område vi er i nu.
På lørdag kører vi ud af parken igen, men ikke før vi har lavet et sidste stop ved et udsigtspunkt på østkanten af parken (Desert View). Her kan vi se floden nede i dalen. Herfra kører vi videre til byen Page, stadigvæk i Arizona, men på grænsen til Utah. Vi har ingen store planer her, men starten her var udmærket med et fint dyk i campingpladsens swimmingpool.
Det sidste nyt om Nils' betændte finger: dagen efter hans besøg ved 'doctor A', kommer den yderste hud af fingeren, inklusive det blå mærke. Det gør næsten ikke ondt mere, så det ser godt ud. Stadigvæk en lille smule rødt fordi huden er lidt tynd, men det skal nok også forsvinde. Jeg skal nok alligevel færdiggøre mine antibiotika-kure!
Vi har også lige hørt, at Hollands eventyr ved EM fodbold er forbi. Så skal vi heller ikke tænke på dette mere!
Sea World, Joshua Tree en Bullhead City
Zo zijn we inmiddels een paar dagen verder in onze reis en samengevat kunnen we zeggen: het is warm! Inmiddels zijn we aangekomen in Bullhead City op de grens van Californië, Arizona en Nevada en het was vandaag hier 110 graden Fahrenheit, oftewel ruim boven de veertig graden.
Afgelopen zondag was ons eerste echte uitje: naar Sea World in San Diego. De foto's spreken voor zich. Je kunt veel over de Amerikanen zeggen, maar een show maken kunnen ze, of het nou is met orka's, dolfijnen, zeerobben, het maakt ze niets uit. En ondanks dat we ons in hadden gesmeerd met zonnebrand, zijn Simone, Tim (arme jongen) en Nils allemaal lichtelijk verbrand. Jesper heeft waarschijnlijk een betere basislaag van het boskinderdagverblijf en blijkbaar had Anette zich beter ingesmeerd dan de anderen. Arme Tim kreeg wel hele rode armpjes aan het eind van de dag, maar hij lijkt er niet echt last van te hebben.
De volgende dag trokken we verder de woestijn in naar Joshua Tree National Park. Ja inderdaad, hier heeft U2 hun bekende CD geschreven. Wat een contrast met het drukke San Diego. De wegen werden steeds rustiger, de omgeving steeds ruiger, droger en bergachtiger, het weer steeds warmer. Eenmaal aangekomen op een van de negen campings van dit park blijken we slechts twee mede-campinggasten te hebben. We zitten bovenop een berg (950 meter) in de woestijn. Verder is er niet veel. Simone is er in eerste instantie niet van onder de indruk, maar als we 's avonds een konijntje zien, een hagedis en een prachtige zonsondergang, dan kan ook zij wel inzien dat dat ook wat heeft. We zien wel dat het weer ons beperkt hier echt te gaan wandelen, dus we besluiten al de volgende dag door te rijden.
Wederom door de woestijn rijden we naar Bullhead City, Arizona. Ook nu is de weg een grote woestijn. We komen onderweg een paar dorpjes tegen, maar elke keer niet meer dan 5-10 huisjes groot. En we drinken en we drinken! In de camper is het nog wel uit te houden, maar als je er uitkomt, dan loop je tegen een muur van hitte op. Bullhead City is wel een grote plaats. Typisch Amerikaans, niets dan restaurants, winkels en tankstations. Je vraagt je soms af waar de mensen wonen. Gelukkig heeft Bullhead City meerdere campings, want het valt niet mee om een geschikte te vinden. Bij de eerste is het zwembad gesloten (lijkt ons geen goed idee), bij de tweede is het kantoor gesloten na vieren en dus kunnen we geen plaats vinden, ook bij de derde vinden we een gesloten kantoor en eigenlijk heeft ook de vierde dat, maar daar hangt een keurig briefje dat je in dat geval een lege plaats kunt vinden en de volgende dag kunt betalen. Dat doen we dan ook keurig. Maar waar wij kamperen vooral een buitengebeurtenis vinden zit iedereen hier binnen. En als wij buiten ons avondeten op proberen te eten weten we ook waarom: het zweet gutst langs onze gezichten. Ook maar even op internet gekeken (de meeste campings hebben draadloos internet, al dan niet tegen een kleine vergoeding) of Nederland ook zijn derde wedstrijd op het EK heeft gewonnen. Ja hoor! Het zal me toch niet gebeuren dat ze Europees kampioen worden en ik zit hier?
Vandaag eerst een kleine reparatie aan de camper uit laten voeren (een van de keukendeurtjes was met schroeven en al eruit gevallen) en daarna de rest van de familie afgezet in een mall om zelf (Nils) een arts te bezoeken. Al op maandag na de bruiloft zag ik dat mijn kleine vinger ontstoken was en ben toen meteen naar de huisarts in Denemarken gegaan. Die gaf me antibiotica, maar dat heeft niet of nauwelijks geholpen. En omdat de vinger vandaag ook blauw werd ging ik toch maar even op zoek naar een arts. De campingeigenaren adviseerden me doctor 'A', oftewel Osareme 'Anthony' Irivbogbe MD, waar ik ook 's middags al terecht kon. Via een enorm lang proces met veel papieren invullen (ze zijn hier niet zo blij met mensen die niet verzekerd zijn of althans niet bij een organisatie die zij kennen), veel wachten en veel redelijk zinloze standaardprocedures (lengte opmeten, gewicht, bloeddruk, pols, etc.) kom ik dan eindelijk met de Zuidafrikaanse dokter 'A' te praten, die me nog wat andere antibiotica vooschrijft. De ontsteking is volgens hem nog niet rijp om open te maken, en de andere antibiotica zijn voor andere bacteriën, dus vooruit dan maar. Moet van hem ook veel spoelen in warm water, maar afwassen mag ik niet meer (sorry Anette).
's Avonds bezoeken we in het nabijgelegen Laughlin een groot casino. Laughlin ligt net aan de andere kant van de Colorado River en dus in de staat Nevada en daar hebben ze wat andere regels. Rare plaats zo'n casino. We worden duidelijk gemaakt dat we met onze kinderen niet mogen stoppen op minder dan 10 feet van een speelautomaat, anders krijgen we een boete van 500$. En er zijn weinig plaatsen waar je meer dan 10 feet van alle speelautomaten af staat, dus het blijft doorlopen geblazen. Even Simone of Jesper er wat munten in laten gooien is er dus niet bij. Heel veel anderen (vooral ouderen) doen dat voor ons! In het casino zit een kinderspeelplaats: Kid's Castle. Maar ouders mogen niet mee het speelkasteel in en als we vertellen dat onze kinderen geen Engels praten, ziet ook de organisatie van het Kid's Castle het heilloze ervan in. Jesper probeert het nog wel door te vertellen dat hij toch niet van plan was om met iemand te praten, maar helaas.
Deze avond om half negen nog even afgekoeld in het zwembad. Timmetje ook mee, allemaal het zweet van ons af spoelen. Oorspronkelijk zouden we morgen nog een dorpje in de buurt bezoeken met cowboy en wild-west taferelen, maar aangezien dit zich buiten afspeelt, besluiten we hier maar van af te zien. Morgen rijden we naar de Grand Canyon!
Så er vi nogle dage længere fremme og opsummeret kan vi sige: det er varmt! Vi er kommet frem til Bullhead City på grænsen af California, Arizona og Nevada og i dag var det 110 grader Fahrenheit på campingpladsen, eller en del over 40 grader Celsius.
Sidste søndag var vores første tur: til Sea World i San Diego. Billederne siger sig selv. Man kan sige meget om amerikanerne, men de kan lave show, uanset om det er med orka hvaler, delfiner eller søløver, det gør ingen forskel. Og selvom vi havde smurt os ind med solcreme er Simone, Tim (stakkels fyr) og Nils en lille smule solbrændt. Jesper har tilsyneladende et bedre grundlag fra skovbørnehaven og Anette havde åbenbart smurt sig bedre ind. Stakkels Tim fik nogle meget røde arme sidst på dagen, men han ser ikke ud til at have det dårligt med det.
Den næste dag kørte vi ind i ørkenen til Joshua Tree National Park. Ja, her har U2 lavet deres berømte CD. Sikke en kontrast med det travle San Diego. Vejene blev mere og mere rolige, omgivelserne mere og mere rå, tørre og bjergagtige, vejret blev varmere. Da vi ankom på en af de ni campingpladser i parken viste det sig, at der kun var to andre gæster på pladsen. Vi er på toppen af et bjerg (950 meter) i ørkenen. Der er ikke meget mere. Simone er i starten ikke imponeret, men da vi ser en lille kanin og et firben senere på aftenen, samt en utrolig flot solnedgang, så kan selv Simone se, at det har noget særligt. Vi indser, at vejret forhindrer os i at komme på vandretur, så vi beslutter at køre videre næste dag.
Igen gennem ørkenen kører vi til Bullhead City, Arizona. Også nu er vejen en stor ørken. Vi kommer igennem nogle små byer, men hver gang ikke mere end 5-10 huse stor. Og vi drikker og drikker! I camperen kan man nogenlunde holde det ud, men når man kommer ud løber man ind i en mur af varme. Bullhead City er til gengæld en stor by. Typisk amerikansk, kun restauranter, butikker og tankstationer. Man spørger sig selv hvor folk egentlig bor? Heldigvis har Bullhead City flere campingpladser, da det viser sig ikke at være så nemt at finde en der passer os. Ved den første er swimmingpoolen lukket, ved nummer to og tre er kontoret lukket (efter 16), så vi ikke kan booke nogen plads og det samme gælder egentlig også campingplads nummer 4, men der hænger der heldigvis en lille note, som fortæller os, at vi bare kan finde en ledig plads og betale den næste dag. Så det gør vi. Men hvor vi synes at campere er en typisk udendørs aktivitet, sidder alle indenfor her. Og når vi spiser vores aftensmad udenfor finder vi ud af hvorfor: svedet løber langs vores ansigter. Nils checker også lige internet for at se om Holland også har vundet deres tredje kamp ved EM. Og det har de! Det vil vel ikke ske, at de bliver europamestre, mens Nils sidder her i USA?
I dag har vi lige fået lavet en lille reparation i camperen (en af køkkendørene var faldet af med skruer og det hele). Derefter har Nils afleveret resten af familien ved et mall, således at han selv kunne besøge en læge. Allerede mandag efter brylluppet så han, at der var gået betændelse i hans ene lillefinger, og han gik med det samme til lægen i Hadsten. Han gav antibiotika, men det virkede næsten ikke. Og fordi fingeren var blevet blå i dag, ledte Nils efter en læge i dag. Ejerne af campingpladsen rådgav 'doctor A', eller: Osareme 'Anthony' Irivboge MD, hvor han fik en tid med det samme om eftermiddagen. Efter en lang proces med mange papirer (de er ikke så begejstret her for folk, som ikke har en forsikring, eller i hvert fald ikke en de kender), lang ventetid og flere unødvendige standardprocedurer (måle længden, vægt, blodtryk, puls, osv.) kom Nils så endelig til at snakke med 'doctor A', som udskriver nogle flere typer antibiotika. Infektionen er ikke moden endnu ifølge ham, og de andre typer antibiotika er til andre former for bakterier, så OK. Nils skal holde fingeren ofte under varm vand, men han må ikke vaske op (undskyld Anette).
Om aftenen besøgte vi et kasino i byen Laughlin, lige på den anden side af floden Colorado River og derfor i staten Nevada, hvor de har nogle andre regler. Mærkeligt sted, sådan et kasino. Vi blev gjort opmærksomme på, at vi ikke måtte stoppe med vores børn mindre end 10 feet fra en spillemaskine, ellers ville vi få en bøde på 500$. Og der er ikke mange steder hvor man er mere end 10 feet fra alle spillemaskiner, så vi gik og gik. Så lige at lade Simone eller Jesper kaste nogle penge i en enarmet tyveknægt er helt forbudt. Mange andre (flest ældre) bruger masser af penge i stedet for. I kasinoet er der også en legeplads for børn: Kid's Castle. Men forældre må ikke komme ind, og når vi fortæller, at vores børn ikke snakker engelsk, så kan personalet fra Kid's Castle også se, at det ikke ville gå. Jesper forsøger en sidste gang, da han fortæller os, at han alligevel ikke havde i tankerne at snakke med nogen, men desværre.
Denne aften halv ni er vi blevet kølet lidt af i swimmingpoolen, også lille Tim. Oprindeligt skulle vi have besøgt en lille by i nærheden i morgen med cowboy- og wild-west aktiviteter, men da det finder sted på åben gade under solen, beslutter vi os for ikke at gøre dette. I stedet for kører vi videre: til Grand Canyon!
De eerste dag
Omdat er blijkbaar een foutje was gemaakt bij het bestellen van een taxi voor ons om naar de locatie van Cruise America (de camperverhuurder) te worden gebracht en er dus in allerijl een nieuwe taxi moest worden besteld, kwam er weliswaar een prachtige boulide, maar niet eentje die erop had gerekend zoveel bagage te moeten meenemen. Omdat de vriendelijke chauffeur ook geen zin had een collega met een minivan te bellen en dus zijn ritje en fooi mis te lopen, reden we uiteindelijk naar Cruise America met zijn vijven op de achterbank (Tim in het midden, Simone en Jesper op schoot) en de achterbak en de passagiersstoel volledig bepakt met bagage. Maar we kwamen er wel.
Onze camper was gloednieuw en was dus prima in orde. Dezelfde dag nog naar San Diego gereden, waar we nu op een drukke camping aan het strand staan. Veel Amerikaanse families, veel hele grote campers en geen enkel probleem om, ondanks je iets te dikke buik, je shirt uit te trekken. Vergeleken met al die anderen ben ik een dunnetje. Rustig aan gedaan vandaag, inkopen gedaan, camper ingericht, gezwommen en dat was het wel.
Da der tilsyneladende var lavet en fejl ved bestillingen af den taxa, som skulle bringe os fra hotellet til Cruise America (vores autocamper-udlejer), og der derfor skulle ringes til en ny taxa, kom der nok en fin bil, men ikke en, som havde regnet med så meget bagage. Fordi den søde chauffør heller ikke havde lyst til at ringe efter en kollega med en mini-van og dermed skulle miste sin tur og drikkepenge, kørte vi til sidst til Cruise America med os fem på bagsædet (Tim i midten, Simone og Jesper på skødet), mens bagagerummet og passagersædet var fuldstændigt pakket med bagage. Men det lykkedes!
Vores autocamper var splinterny, så det var bare fint. Den samme dag kørte vi til San Diego, hvor vi nu står på en travl campingplads ved stranden. Mange amerikanske familier, mange rigtig store autocampere. Vi har haft en rolig dag, handlet ind, pakket vores tasker ud, var ude at svømme og det var det.
Welkom op mijn Reislog!
Hallo en welkom op onze reislog!
Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waarwij onsbevinden en waarwe zijngeweest! Meer informatie over onszelf en de reis diewe gaan maken vind je in het profiel.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.
Wezien jullie graag terug op onze reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
Leuk dat je met ons meereist!
Groetjes,
Anette, Nils, Simone, Jesper en Tim
De reis
Hallo allemaal,
Zo zijn we aangekomen in Los Angeles. Op het moment dat ik dit schrijf is het kwart over zes in de ochtend hier en we zitten in het hotel, net wakker. Onze eerste reisdag is goed gegaan, maar het was ook een enerverende dag. Woensdagmiddag reden we met een auto helemaal bepakt naar Kopenhagen waar we om tien uur 's avonds in ons hotel aankwamen. Om zeven uur 's ochtends weer op en op weg naar het vliegveld. Daar nam Christian, de man van Anette's zus Rikke, de auto over en konden we onze negen (!) stuks bagage inchecken. Naast negen stuks ingechecked hadden we ook nog acht stuks handbagage: DVD-spelers, luiertas, eten voor Tim, etc. Ondanks dat we een half jaar geleden een bedje voor Tim voor in het vliegtuig hadden geregeld en twee dagen geleden deze nog hadden bevestigd gekregen, zaten we op de laatste rij van het vliegtuig, zonder ruimte voor wat dan ook! Gelukkig kon Tim net in zijn maxi-cosi voor onze voeten staan, maar helemaal ideaal was het niet.
De vlucht naar Atlanta verliep toch wel prima. Tim en Jesper sliepen een gedeelte en de batterijen van de DVD-speler werden verbruikt. In Atlanta sloeg de stress dan wel toe. We hadden ongeveer 1½ uur in Atlanta om over te stappen voor onze vlucht naar LA en ik was al een beetje bezorgd of dat genoeg was en dat bleek: het was niet genoeg! Het vliegtuig was wat te laat, vervolgens vliegtuig uit, in de rij voor de douane (allemaal stempels in de paspoorten!), bagage ophalen (een gedeelte lag ergens anders: bij 'oversize'), weer in de rij voor nog een paspoortcontrole, nog een rij om de bagage weer af te leveren (drie trolley's!) en als toetje een lange rij voor security (alweer). Toen we daar eenmaal aankwamen was het half vijf, twintig minuten nadat ons volgende vliegtuig naar Los Angeles was vertrokken. Op naar de balie van Delta Airlines, waar we keurig werden geholpen: we kwamen op 'standby' voor de volgende vlucht om 17.45 (23.45 in Nederland en Denemarken), maar we konden zeker mee met de vlucht van 21.30. Hup, met zijn allen weer door naar de gate van de vlucht van 17.45, het was tenslotte nog maar een uurtje voordat die vertrok. Met een treintje naar een andere vleugel van de terminal, waar we gelukkig als laatsten meemochten met het vliegtuig. Weliswaar op vier verschillende plaatsen, dus dat kostte weer wat organisatie in het vliegtuig om in ieder geval twee bij twee te zitten, maar toen dat was gelukt vielen de kinderen ook helemaal om. Tim was onrustig bij de start, maar viel toen ook in slaap.
De vlucht naar LA duurde ook nog meer dan vier uur, dus we kwamen daar aan om 7 uur plaatselijke tijd (alweer 4 uur 's nachts in Europa). Bagage halen met enig zoeken (sommige delen waren al met de eerste vlucht gekomen), keurig geholpen door een man van het vliegveld met zijn bagagewagen, en in de shuttle-bus naar het hotel. Overigens is het duidelijk Amerika: overal worden we spontaan aangesproken om te vragen wat we doen, dat we zulke mooie kinderen hebben, etc. En dan eindelijk om een uur of negen plaatselijke tijd konden we onze bedjes induiken in het hotel.
Het viel niet tegen dat de eersten (Tim en ik) pas om half 5 wakker werden, de anderen volgden tussen 5 en 6 uur. We gaan dadelijk lekker ontbijten en worden dan om 12 uur opgehaald om naar de Cruise America te rijden, waar we de camper op kunnen halen. Op het programma voor vandaag staan dan nog verder een tocht naar San Diego waar we onze eerste camping aan het strand hebben geboekt (twee uurtjes rijden) en halverwege zullen we wel ergens stoppen bij een of andere Walmart (of andere mega-supermarkt) om in te slaan.
Jesper's quotes van de dag:
Toen we met het vliegtuig over New York vlogen en heeeeel veel huizen zagen: 'Wauw, kijk papa, dat is Randers!'
Toen we aan het landden waren in Atlanta: 'Misschien ziet het kinderdagverblijf mij wel?' Nils: 'Ik denk dat we daar een beetje te ver weg voor zijn'. Jesper: Ja, maar het kinderdagverblijf ging vandaag ook op 'langtur'!'
Tot zover voor ons eerste reisverslag. Tot snel!
Groeten,
Anette, Nils, Simone, Jesper en Tim
Hej Allesammen
Så er vi ankommet til Los Angeles. I dette øjeblik hvor jeg sidder og skriver dette, er klokken kvart over seks om morgenen her, og vi er lige vågnet op her på hotellet. Vores første rejsedag gik godt, men det var også en oplevelsesrig dag. Onsdag eftermiddag kørte vi med en fuldt ladet bil til København, hvor vi ankom klokken ti om aftenen til vores hotel. Klokken syv om morgenen stod vi op, og så kørte vi til lufthavnen. Der kom Christian, Anettes lillesøster Rikkes mand, og overtog vores bil, og så kunne vi checke vores ni (!) styks bagage ind. Udover de ni stykker bagage havde vi også otte styks håndbagage: DVD-spillere, bletaske, mad til Tim, osv. Selvom vi for et halvt år siden havde bestilt en 'seng' i flyet til Tim, og for to dage siden havde fået dette bekræftet, sad vi på sidste række i flyet uden plads til noget som helst! Heldigvis kunne Tim lige netop være ved vores fødder i hans bil stol, men helt ideelt var det ikke.
Flyet til Atlanta gik dog fint. Tim og Jesper sov på en del af turen, og batteriet til DVD'en blev brugt. Ankommet til Atlanta begyndte vi at blive lettere stresset. Vi havde cirka 1 ½ time i Atlanta til at nå vores næste fly til LA, og jeg var allerede bekymret for, om vi havde nok tid, det viste sig: det var ikke nok! Vores fly fra København var forsinket, derefter skulle vi ud af flyet, stå i kø ved tolden (alle skulle have stempler i deres pas!), hente bagage (en del lå et andet sted: 'oversize'), igen i kø for endnu en paskontrol, igen i kø for endnu engang at aflevere bagagen (tre bagagevogne!) og sidst men ikke mindst en lang kø ved security (endnu engang). Da vi endelig ankom til afgangshallen, var klokken blevet halv fem, tyve minutter senere end vores følgende fly til Los Angeles var lettet. Afsted hen til Delta Airlines skranke hvor de var meget venlige til at hjælpe os: vi kom på 'Standby' listen til det næste fly klokken 17.45 (23.45 i Danmark og Holland), men vi kunne helt sikkert komme med flyet klokken 21.30. Afsted igen alle sammen hen mod den gate, hvor flyet fløj fra klokken 17.45, der var trods alt kun en time til, at flyet havde afgang. Med et tog af sted til en anden del af terminalen, hvor vi heldigvis som de sidste fik lov til at komme med flyet. Det betød dog, at vi kom til at sidde fire forskellige steder, så det krævede en del reorganisation i flyet, for i det mindste at komme til at sidde to og to sammen, men da det var lykkedes, faldt børnene også om af træthed. Tim var urolig i starten, men endte også med at falde i søvn.
Flyveturen til LA varede lidt mere end fire timer, så vi ankom dertil klokken syv lokal tid (klokken fire om natten i Europa). Vi fandt bagagen efter at have søgt lidt (noget af bagagen var allerede kommet med det første fly), vi blev hjulpet af en venlig mand, som arbejdede i lufthavnen med at køre vores bagage med en stor bagagevogn ud til hotellets shuttlebus, som kørte os til hotellet. I øvrigt kan vi helt tydeligt mærke, at vi er i Amerika: overalt henvender folk sig spontant for at spørge om, hvor vi er på vej hen, at vi har nogle smukke børn osv. Endelig omkring klokken ni lokal tid kunne vi springe i vores senge på hotellet. Nils og Tim var de første der vågnede næste morgen klokken halv fem, så det var ikke så slemt som frygtet, de andre fulgt mellem klokken fem og seks. Lige om lidt går vi hen for at få morgenmad, og klokken 12 bliver vi hentet for at køre hen til Cruise America, hvor vi skal hente autocamperen. På programmet for i dag står en køretur til San Diego, hvor vi har booket vores første camping ved stranden (to timers køretur), og halvvejs stopper vi ved en eller anden Walmart (eller et andet stor supermarked) for at handle ind.
Jespers fantastiske udtalelser:
Da vi fløj ind over New York og så rigtig mange huse, sagde Jesper 'Wauv, se far det er Randers!'.
Da vi var på vej til at lande i Atlanta: 'Måske ser børnehaven mig nu?', Nils: 'Jeg tror, vi er lidt for langt væk til, at de kan se os nu'. Jesper: 'Ja, men børnehaven skulle også på lang tur i dag.'
Det var indtil videre vores første rejsebeskrivelse. Vi skriver snart igen.
Mange hilsner
Anette, Nils, Simone, Jesper og Tim